van onze verslaggever Eric Molenaar
BERKHOUT - Op het graf van de familie Walsh in het Ierse Tullamore staat de naam van sergeant John E. Kehoe al op de steen. Vlak onder die van zijn moeder. ,,Lost over Northern Holland'', staat in de steen gebeiteld. Vermist boven Noord-Holland.
Het stoffelijk overschot van Jack Kehoe bevindt zich in het wrak van een bommenwerper in Berkhout. Zijn 87-jarige zuster Margaret Walsh-Kehoe woonde daar gisteren, exact 65 jaar na het neerstorten, een herdenkingsplechtigheid bij. Ze is vastbesloten haar moeders laatste wens uit te voeren. ,,Na de berging wil ik hem begraven naast mijn moeder. Voor ik zelf doodga.''
Ferme woorden, uitgesproken tijdens een gefilmd interview. Een deel zal worden gebruikt voor een documentaire over menselijke emoties achter vliegtuigbergingen.
Pauze tijdens het interview, kleindochter Alison steunt haar
oma.
Jack was een kwajongen, vertelt Margaret. Zijn vader wilde dat hij schoenmaker zou worden, zoals hij zelf. Maar Jack wilde vliegen. Dus ging hij op zijn zestiende bij de RAF werken. Een baantje op de grond. ,,Dat hij was gaan vliegen kwam pas uit toen hij een foto stuurde met een badge op zijn uniform waaruit bleek dat hij boordschutter was.''
Natuurlijk was haar moeder erg bezorgd. Hij was haar enige zoon. Maar ze kon hem niet overhalen. Drie jaar later, hij was 19, zei hij dat hij wilde trouwen. ,,Mijn moeder wilde haar eerst ontmoeten. Omdat hij vaak zomaar kwam binnenvallen als hij verlof had, bond mijn moeder hem op het hart een telegram te sturen als hij haar meebracht. Voor kerstmis zou hij thuiskomen. Toen op een dag een telegram kwam was mijn moeder blij, maar toen ze hem opende was het zo'n boodschap waarin met leedwezen werd meegedeeld dat haar zoon vermist was.''
Klik op het telegram voor vergroting
Gesneuveld
Later schreef zijn commandant dat twee bemanningsleden waren begraven, maar dat Jack en Stanley Mullenger nog steeds vermist waren. We hoopten dat ze krijgsgevangene waren, maar ze kwamen op geen enkele lijst voor. Op kerstavond kwam de brief dat hij waarschijnlijk gesneuveld was. Dat was geen prettige kerst.''
,,Mijn vader schreef naar het Rode Kruis, naar Genève, naar iedereen die hij maar kon bedenken. Niemand wist iets. In 1945 overleed hij. Hij had hartproblemen. Mijn moeder kwam bij mij wonen in Tullamore. Als ze maar wist waar hij was, of minstens dat hij begraven lag in gewijde grond. Dat bleef ze maar herhalen. Maar toen ze overleed in 1968 wist ze het niet. Zij overleed op dezelfde datum als Jack, 8 november.''
,,Mijn dochter Margaret informeerde bij de Nederlandse Gravenstichting. In de papieren bleek zijn naam verkeerd te zijn gespeld. Wie zocht naar Kehoe vond hem niet. Uiteindelijk kwamen we in Berkhout terecht, waar zijn naam staat op het monument bij de kerk. We vroegen mensen in het dorp. Niemand kon ons helpen.''
,,Op een dag kreeg ik een telefoontje van John Kehoe. Geen familie, de naam
komt vaker voor. Maar hij had zijn naam ingetikt op internet en vond op een
Nederlandse website de oproep dat de familie werd gezocht van een zekere John
Kehoe uit New Ross, Ierland, die in Holland in een vliegtuig lag. Via de stichting
Dare kwamen we er achter waar het toestel lag. Vorig jaar november waren we
voor het eerst op deze plek. Eindelijk hadden we hem gevonden. Maar in een aardappelveld.
Niet in gewijde grond. Ik heb nog steeds mijn moeders laatste wens niet vervuld.''
Bron: Noordhollands Dagblad, 9 november 2006