Oorlogsveteraan: Je blijft denken dat jou niets gebeurt

van onze verslaggever Eric Molenaar

BERKHOUT - De Britse oorlogsveteraan Ted Cachart (81) was in 1943 en '44 bemanningslid van een Lancaster bommenwerper. Wat de vliegers dreef om elke keer weer hun leven in de waagschaal te stellen? ,,Jeugdige overmoed. Ook al worden links en rechts van je toestellen uit de lucht geschoten, je blijft denken dat jou niets kan gebeuren.''

Cachart vloog al toen hij 16 was. Hij was 18 toen de Lancaster waarin hij verbindingsman was neerstortte. Dat gebeurde tijdens een missie in januari 1944. Niet ver van Berlijn raakte een van de vleugels van de Lancaster de vleugel van een ander Brits toestel. Er was geen redden meer aan. De bemanning van Cacharts toestel sprong er uit, werd krijgsgevangen gemaakt en overleefde de oorlog. De inzittenden van de andere betrokken Lancaster zijn allen gesneuveld.

Gisteren was Cachart als voorzitter van de 49 Squadron Association met een delegatie van het bestuur aanwezig in Berkhout, bij de herdenking van het neerstorten van de Hampden in 1941.

Ted Cachart in gesprek met Jim Mollet, gemeenteraadslid en voorzitter van de stichting Wester-Koggenland Dankbaar, en Sheila Hamilton, dochter van Kehoe's verloofde.

Natuurlijk klopt het dat velen hun leven hebben gegeven voor de vrijheid. Maar zo dachten de meeste vliegers in de oorlogsjaren niet, vertelt Cachart.

,,Hoe was je zelf toen je 16, 17, 18 was? Je deed dingen waar je nu wel twee keer over zou nadenken. Dat is de jeugd. Opwinding. Je weet niet wat pijn is. Je doet rare dingen. Als je naam voorkwam op de lijst van mensen die 's avonds op een missie zouden gaan dacht je niet: o jee, ik sta ook op de lijst. Nee, je was dolblij! En als je dan in de lucht was, en het toestel werd beschenen door zoeklichten en je zag de lichtspoormunitie van de luchtafweer om je heen - zelfs als je vliegtuigen geraakt zag worden en die in brand vlogen- dan gaf dat een enorme stoot adrenaline. Fantastisch!''

,,Laatst moest ik een toespraak houden op een van de grootste RAF-bases. Voor negentig officieren. Ik was doodsbang. Veel banger dan ik ooit voor een missie naar Berlijn ben geweest.''

Cachart vond de ceremonie op het weiland prachtig, en erg emotioneel. ,,Ik ben erg blij dat ik hierbij betrokken ben. Het is te hopen voor de nabestaanden dat de berging van het toestel zal doorgaan.''

Bron: Noordhollands Dagblad, 9 november 2006